4 Kasım 2010 Perşembe

KAFAYA YARDIM



Çocukla çocuk olacağım işte.


Ben de insanım di miii???
38 yaşında olmam oğlumla kavga etmeyeceğim, onunla laf dalaşına girmeyeceğim ve laf anlatmaya çabalamayacağım anlamına gelmez di miiii???
Sonuçta oğlum, arkadaşım,eşim....veya kendim.  iyi olmadığını düşünsem uğraşmam    di mii??
Ufak bişey ya ufak bişey. Oğlum bile benim somut (asla duygusal değil) elle tutulur istediğim şeyi yapmıyorsa
benden bu kadar.
Yeter
Adım at betül adım at betül
betül yoruluyo ama
biri çabalıyorsa ve de istediğini açık bir şekilde sunuyorsa bu çocuk bile olsa kendi kapasitesi doğrultusunda neden yapmaz kiiii?? (büyük düşüncesizlere diyecek daha çok şey var ama onunda sırası gelir elbet)

Sağlıklı düşündüğümü düşünüyorum.
Kendimi geliştirmek için çaba gösteriyorum (zihinsel-duygusal ve bedensel olarak)

Hayatı, insanları ve yaşamayı hele kendimi çok seviyorum.
Ama isyan etmek utandırıyor beni (hele sen psikologsun sesleri kulağıma gelir gibi olunca)

 Eyyyyy güçler, sen herkese yaşına göre düşünceli olmayı öğret (en azından yol göster)
Sırf benimle olmayacak,yardım gerekiyor.



2 yorum:

  1. Aynı durumda kendimi defalarca kez buldum. üzüldüm ve ben anneyim, hakkım yok buna dedim. Sonra ne yaptım?
    Yine aynısını yaptım, yine kendimi suçladım!

    Laboratuvar ortamında yaşamıyoruz, hatamızla, çocukluğumuzla, olgunluğumuzla birden yapıveriyoruz bir şeyler. Varsın olsun, öğrenene kadar tekrar gerekiyorsa, ederiz, anasını satiyim!

    YanıtlaSil
  2. :))
    Herşey insanlar için di mi aslıcım.

    Ama iskele babası muamelesi görünce çıldırıyorum işte...

    YanıtlaSil